WALK ON...

The past has gone...
     The past has slipped away...

From the mountains to the hills,

from the hills to the valleys, 

from the valleys to the sea...

It was just a sad inspiration once, 

     full of clouds and mist. 

But I learnt to forget,
I learnt to travel alone
                through the silence...

And now I know. The song is here,
not only in my head.

Ακούς;

Το πρωί που έφυγα δεν μ' άκουσες

   Πότισες τον καφέ σου με     δάκρυα

   Δεν ήθελες τίποτα   σπουδαίο

                 Μόνο να πεις μια καλημέρα

                                          κι ένα αντίο

Κι ύστερα ουρλιάζεις

                                    και απορείς 

 Γιατί κανένας δεν ακούει;

Κυρίως εσύ δεν ακούς

                Ακούς;

Το πρωί που έφυγα δεν μ' άκουσες

Ίσως γιατί δεν ήμουν ποτέ εκεί 

          Δημήτρης

In Words

You Saved Me....

Μολύβι και χαρτί. Στίχοι μπερδεμένοι στο νόημα, σβησμένοι, ξαναγραμμένοι σε κάποιο παλιό τετράδιο.

  Το κερί σιγοκαίει, το απαλό της άρωμα πλανάται στον αέρα. Η ρυθμική ανάσα της στ' αυτιά μου ηχεί και ταξιδεύω.  
            Μα δεν τολμώ να την ξυπνήσω.

Free

I feel free today…

although I didn’t even have a single glass of wine yet.

I can turn on or off the TV.

I can speak whichever language I want…

Γιατί; Σε ποιον θα δώσω αναφορά;

I can go out or stay in.

I can be an actor, or a singer or both.

I can give a damn for what’s happening in the world… or not…

I can wear my yellow shoes or the black ones. No, I will wear the white ones.

Because I can.

WHO CARES?

I care...

but not today.

Today I’m free

Έμπνευση

Πολλές φορές αναρωτιέμαι...

Πώς θα ήταν ο κόσμος  χωρίς τα ερεθίσματα που προκαλούν οι δυσκολίες στους ανθρώπους.

Κάθε κοινωνία κωδικοποιεί διαφορετικά όσα την βασανίζουν.

Άλλοι προτιμούν τη βια, άλλοι την τέχνη, άλλοι τον αθλητισμό, άλλοι τη μοναξιά, άλλοι τη συντροφικότητα.

Κι όμως οι άνθρωποι όλα τα χρόνια, αντιδρούν φαινομενικά με τον ίδιο τρόπο·

Προσαρμόζοντας τα θέλω τους σε κάθε εποχή.

Και τα ερεθίσματα που δέχονται τους οδηγούν αναπόφευκτα στην έμπνευση, στην δημιουργία, στην  έκφραση.

What Keeps me Going

It’s morning. 

Time doesn’t really matter, because morning is a delicate and quite subjective matter to me. 

So, I just returned in reality from a rather interesting mental trip I was into, 

and I am not very happy about it. 

I’m still pretty intoxicated from that sick subconscious of mine. 

Something is missing. 

I start my daily routine, coffee, facebook, twitter etc. but still… 

Something is missing. 

I try to recall that beautiful trip I had last night. But wait. It’s not there! 

I try and try but I can’t remember shit. 

Here we go. I’m miserable again. 

Oh, well, I will open the window. Maybe the sun is still up and I will see some light to cheer me up. 

No luck. It’s raining. So, what’s missing? 

Some music. Yes. It’s time to travel. 

I press the play button and I surrender to my mind’s departure once again.

Dimitris